مونولوگ

به دعوت یکی از دوستان که پیشتر برایم با ارزش تر میبود از اینک،رفتم به فستیوال مونولوگ گروه لیو.

اکیپ دوست داشتنی دارند این گروهی که من رو دعوت کرده بودند،مخصوصا یکی از اعضای گروه

که در کوول بودن ید طولایی داره و بسیار ازش خوشم میاد.حداقل اینکه عین بعضی ها فقط در ظاهر

با توخوب نیست.بگذرم.نمیدونم اسمش رو بگذارم شانس یا نه ولی اینکه درست در نوبت تماشای

مونولوگی که من رفته بودم روزی بود که قرار بود سعید چنگیزیان اجرا نقش رو به عهده بگیره.

اسم نمایش کروکی بود،میتونم بگم رگه های صحبت های سیاسی رو میشد به شدت حس کرد،

حرف هایی که شاید تنونیم به راحتی بزنیم رو اونجا میشد شنید خندید نه خنده از سر دلخوشی که

بسیار تلخ،مونولوگ طبق معمول سی دقیقه بود و توی این سی دقیقه بازیگر زندگی خودش رو

کلمه به کلمه با اعداد ریاضی مخلوط میکرد و من به گوش جان میشنیدم،همین استفاده از اعداد

چه دنیای جدیدی رو که بر روی دیالوگ گفتن نگشوده بود،به عنوان مثال از این پس با الگو

گرفتن از چنین دیالوگ هایی میتوان وقتی از دست کسی به شدت ناراحت بود به جانبش فریاد

زد که هووووووش،پدر 769 به من فحش دادی؟!واقعا مثال با نمک تری از این نتونستم بیارم.

به دلایلی انقدر از مونولوگ خوشم اومد که حاضرم دوباره برم.شما هم حتما برید و نیم ساعت از

وقت گرانبهاتون رو صرف تجدید روحیه کنید.از گفتن نکته ای نمیتونم بگذرم که سعید چنگیزیان

در تمام طول نمایش در حال رکاب زدن با دوچرخه بود،تو سالنی به شدت گرم.همین،برید ببینید،

والا،برید ببینید و بیاید اینجا بنویسید،قدمتون رو چشم.

مکان:خانه هنرمندان،سالن استاد انتظامی

ردیف و شماره صندلی:زمین،همنفس با سعید چنگیزیان

~ توسط صابر در سپتامبر 27, 2010.